कविता : आदीम घर

किराती स्पन्दन

आदीम घर

झुण्डाएर भित्तामा
रंगिन सपनाका सेता धर्साहरु

क्रमस मेटिएर अपुष्ट हुदैछन्

चुडिन खोज्छन्
नमज्जा सँग
पुरानो सभ्यताको चहकिलो इतिहास

टाँगिएर चिच्याई रहन्छ
मेरो पुर्खाको तक्दिर
मूलढोका र मूलखाँबो हुदै पितृकुना सम्म

इतिहासकालिन राँकोको भुप्रोहरुमा
सपनाको कालो पुल्ठो जलाएर
अगेनाको दिलमा
चिप्लेकटुसको बोट हुदै
बर्षेनी खस्छ मेरो आदीमकाल


तिनै भित्ताहरुबाट सेतो छाया आएर भन्छ
यी तिम्रो सृष्टिकर्ता हुन
बिधुवा आमाको मलिन अनुहार तिर औला ठह्राएर
खबरदारी गराउँदै भन्छ
तिमीहरुले हरेक
उधौली र उभौलीहरुमा
यसरी नै प्रकृति पुज्नु पर्छ
र यसरी नै किराती फूल फूलाउँनु पर्छ
किन कि यही माटोको आदिम फूल हामी हौ ।।

किराती स्पन्दन
यलेदोङ ५०७८/०२/१०

One thought on “कविता : आदीम घर

Leave a Reply to manusha rai Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *